ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ορίστε μερικά ποιήματα για να σας βάλουν σε σκέψεις για το πως έχομε γίνει σαν κράτος.

Ερωτευμένοι ρακοσυλλέκτες

Το κορίτσι ,απ΄ τη πλευρά

του πεζοδρομίου,

γύρω στα δεκάξι.

Τ΄ αγόρι απ΄ την πλευρά το

υ δρόμου,

στην ίδια ηλικία.

Δυο καροτσάκια λαϊκής δίπλα τους.

Ανάμεσά τους τ΄ απορρίμματα .

Τα χέρια ξεδιαλέγουν γρήγορα

τα χρήσιμα σκου

πίδια.

Πρέπει να βρουν χρόνο γι αγάπη,

μέχρι τον επόμενο κάδο απορριμμάτων.

Βλέπει ο ουρανός την αγωνία τους

και χαμηλώνει τόσο που βλέπουν

το δειλινό της Αττικής λες και βρίσκονται

στο Σούνιο.

Σηκώνω τα μάτια να το δω

μαζί τους,

μα οι πολυκατοικίες δε μ ΄αφήνουν.

Στα καροτσάκια τους βλέπω σκουπίδια.

Στα καροτσάκια τους βλέπουν καρδιές.

Πεταμένες καρδιές.

Σμαράγδα Τσόκαλη

ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΠΟΡΟΥΝ

Πώς μπορούν να το κάνου

ν αυτό;

Πώς γίνεται μια καθημερινή διαδρομή

για το σχολείο ,ταξίδι στον ουρανό;

- Μπαμπά , είδα στον ύπνο μου ,

ότι πέταξα και άγγιξα τον ουρανό !

- Θαυμάσιο όνειρο !

- Μπαμπά , ένα σκυλάκι πεταμένο!

Πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό ;

Κλαίει !

- Περπατάτε , θα χτυπήσει το κουδούνι !

- Μπαμπά , να το πάρουμε σπίτι !

- Όχι !

- Μπαμπά , θα πεθάνει !

- Όχι !

- Μπαμπά , κοίτα το μουσουδάκι του,

γλυκό που είναι ! Σου μοιάζει !

- Μου μοιάζει ;

- Ναι !

- Εντάξει τότε ! Θα το πάρουμε !

- Μπαμπά , ευχαριστούμε ! Θα το πούμε Sky ( Ουρανό ) !

Μόνο τα παιδιά μπορούν, να χωρέσουν τον ουρανό

σ΄ ένα τόσο δα σκυλάκι , να του φορέσουνε λουράκι

και να βγαίνουν βόλτα μαζί του ,στην Αχαρνών !

Αφιερωμένο

στον Παύλο στην Ντίνα

Και στον Ουρανό τους.

ΜΠΟΤΙΛΙΑΡΙΣΜΑ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ

Βρίσκομαι μέσα σε ταξί στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας,

μποτιλιάρισμα μεγάλο.

Παρακαλώ τον Ουράνιο Πατέρα να μου στείλει

το δελφίνι των ονείρων μου ,

ν΄ αποδράσω , να ταξιδέψω πάνω στην πλάτη του,

να γίνω ένα με το μπλε σε θάλασσες πλατιές,

να ξεφύγω απ΄ αυτή τη Ρημάδα Χαοτική Πόλη.

Το θαύμα γίνεται , η προσευχή εισακούεται

και ταπεινώνομαι και πάλι μπροστά στο Μεγαλείο του.

Δεν στέλνει το δελφίνι μου, ένα Datsun αγροτικό στέλνει .

Αθήνα , Θεία Πόλη , κάθε σου γωνία Ευαγγέλιο ,

κάθε σου οδός Περικοπή.

Προσπερνάει το ταξί ένα Datsun που στην καρότσα του

κουβαλάει πατάτες, έτσι χύμα , όχι σε τσουβάλια .

Πάνω στις πατάτες δύο μικρά παιδιά ,

ένα κορίτσι γύρω στα οχτώ κι ένα αγοράκι γύρω στα δέκα.

Δύο πανέμορφα κουκλιά καθισμένα με άνεση πάνω στις πατάτες. Αδελφάκια σίγουρα, έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους .

Το ένα πιο όμορφο από τ΄ άλλο , φρεσκολουσμένα , καθαρά ,

ντυμένα με τις παραδοσιακές φορεσιές των τσιγγάνων.

Κρατούσαν από μια πατάτα , που την είχαν κάνει τόπι

Την πετούσαν ψηλά, χτυπούσαν παλαμάκια στον αέρα και πάλι την έπιαναν.΄

Μπορεί να πήγαιναν για δουλειά , να πουλήσουν τις πατάτες , όμως έμοιαζαν να πηγαίνουν σε γιορτή Μεγάλη.

Είδα τότε το δελφίνι να μου γνέφει από τις θάλασσες χαράς των ματιών τους , θαύμασα τις γυμνές πατούσες τους.

Τα δικά μου μάτια πια , έχουν θάλασσες μονάχα όταν κλαίω.

Για τις πατούσες όμως , κάτι μπορώ να κάνω.

Λέω στον οδηγό του ταξί να σταματήσει .

Έβγαλα τα παπούτσια μου , και περπάτησα ως τον προορισμό μου , ξυπόλητη.

ΣΜΑΡΑΓΔΑ ΤΣΟΚΑΛΗ

<< ΜΟΥΤΖΟΥΡΩΜΕΝΕΣ ΜΥΤΕΣ >> 
Γυρίζοντας από καλοκαιρινές διακοπές

με το απέραντο γαλάζιο ακόμα στα μάτια

ουρανού και θάλασσας ,

μετά τη Γαλήνη Ιερού Προσκυνήματος

στην Παναγιά της Τήνου.

Κι όμως αγαλλιάζει η ψυχή περισσότερο

βαδίζοντας στα στενά σου Αθήνα.

Αθήνα , μάνα μικρών Χριστών

και Πανάγιων παιδιών .

Ναι , εδώ ανήκω , σε τούτο τον Παράδεισο .

Αιακού και Αχαρνών , Ολυμπίας και Αχαρνών,

Πλατεία Αγίου Νικολάου…….

Δεν έχω χώμα να φιλήσω. μόνο

πεζοδρόμια γεμάτα γλίτσα καυσαερίου

και λαδιού αυτοκινήτων και κάτω απ΄ αυτά ……

κάτω απ΄ αυτά. Τα υπόγεια . Φτιαγμένα για αποθήκες ;

Φτιαγμένα για μαγαζιά; Χωρίς εμπορεύματα γεμάτα.

Μόνο μουτζουρωμένες μύτες υπάρχουν εκεί

και μάτια όλο χαρά για τα

παιγνίδια που βρήκαν στα σκουπίδια .

Μικροί μου ρακοσυλλέκτες, πώς καταφέρνετε ,

αυτή τη ράκος καρδιά να τη γεμίζετε Ελπίδα ;

ΣΜΑΡΑΓΔΑ ΤΣΟΚΑΛΗ

Τώρα διαβεστε ένα παραμύθι για έναν ζαχαρένιο άνθρωπο!

ΣΕ ΣΕΝΑ, ΕΝΑ ΖΑΧΑΡΕΝΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Μια φορά κι έναν καιρό , ήταν ένα κοριτσάκι τόσο όμορφο σαν παραμύθι.

Ήταν τόσο μικρό που μπορούσε να κατοικεί στις χούφτες των μικρών παιδιών.

Έκανε γύρω-γύρω όλοι στις ζαχαρένιες καρδούλες τους και κολυμπούσε στις καθάριες λίμνες των ματιών τους.

Ξανθά σγουρά μαλλιά στόλιζαν το πρόσωπό του , σαν τα στάχυα που κυματίζουν στους κάμπους της Ευρώπης και τους σγουρούς βασιλικούς που μοσχοβολούν στα περβάζια των παραθύρων των σπιτιών της Ελλάδας.

Σχιστά μαύρα μάτια ζωγραφισμένα με την καρτερικότητα την υπομονή και τον κόπο των Λαών της Ασίας , την πίκρα και συγχρόνως την αισιοδοξία των φυλών της Αφρικής.

Το κορμάκι του γυμνό και μελί μα τόσο μικρό, αφημένο και ξένοιαστο κοιμόταν όπου κατοικούσαν παιδιά, πότε στα τσαντίρια των τσιγγάνων, πότε στα ιγκλού των Εσκιμώων πότε στις σκηνές των ινδιάνων ή στις καλύβες των μαύρων ιθαγενών.

Η Ειρήνη , έτσι την έλεγαν είχε γίνει το κοινό μυστικό όνειρο των παιδιών όλων του κόσμου. Όσο η Ειρήνη βρισκόταν μαζί τους ο φόβος δεν είχε θέση στις ζαχαρένιες τους καρδιές.

Μαζί της άκουγαν τα όμορφα παραμύθια του παππού και της γιαγιάς τις κρύες νύχτες του χειμώνα , Εκείνη τα πήγαινε σχολείο να γνωρίσουν τη μαγεία των νόμων της φύσης. Όλοι μαζί κάθονταν γύρω από το πλούσιο μεσημεριανό τραπέζι που κάθε μητέρα και πατέρας χωρίς άγχος ετοίμαζαν για τα παιδιά τους.

Το καλοκαίρι πήγαιναν διακοπές στις ανοιχτές θάλασσες και τεμπέλιαζαν χαδιάρικα κάτω από το δυνατό φως του ήλιου ή πιλαλούσαν ξένοιαστα μέσα στα καταπράσινα δάση των βουνών . Όταν τα παιδιά είχαν παρέα την Ειρήνη ο κόσμος όλος ήταν μια τεράστια << Παιδική Χαρά >> .

Η Μεσόγειος τρυγούσε τα σταφύλια της , η Ευρώπη αλώνιζε τα στάχυα της , η Ασία μάζευε το ρύζι της , η Αφρική γεννούσε Θείες μουσικές.

Οι ζαχαρένιες καρδίές των παιδιών μόνο να αγαπούν ξέρουν, μα τα παιδιά μεγάλωσαν.

Έδωσαν το χέρι σ΄ ένα καλοντυμένο κύριο με γραβάτα, με το ένα χέρι τα σέρνει μαζί του και με το άλλο καταστρέφει ότι είχαν χαρεί παίζοντας με την Ειρήνη, τότε που οι καρδιές τους ήταν ζαχαρένιες . Οι καρδιές πέτρωσαν και το γυμνό κορμάκι της Ειρήνης σε ποιες δάκρινες λίμνες να κολυμπήσει αφού ξεράθηκαν κι αυτές. Τα παιδιά μεγάλωσαν και έπαψαν ν΄ αγαπούν, έτσι άπλά για ν΄ αγαπούν.

ΕΠΑΨΑΝ, ΞΕΧΑΣΑΝ , ΣΑΣΤΙΣΑΝ, απ΄ το χρυσάφι που ξεχειλίζει απ΄ τις τσέπες αυτού του κυρίου. Πόλεμο τον λένε.

Έκλεισαν τα σχολεία , οι μαγικοί νόμοι της φύσης μελετήθηκαν από παιδιά που ξέχασαν ν΄ αγαπούν και φτιάχτηκαν βόμβες που πέφτουν με δύναμη από ψηλά και καταστρέφουν το χώμα που μας γέννησε και τη γη που μας θρέφει. Πουθενά δεν τρυγούν ούτε τραγουδούν τώρα και τα πρόσωπα γύρω απ΄ το φτωχό μεσημεριανό τραπέζι συνεχώς γερνούν και λιγοστεύουν. Σε σπασμένες παιδικές χαρές , τι κούνια μπορείς να κάνεις και ο παππούς και η γιαγιά που να πουν παραμύθια τις κρύες νύχτες του χειμώνα , αφού δεν υπάρχουν πια παιδιά με ζαχαρένιες καρδιές.

Η Αγάπη θέλει ζάχαρη , γλύκα στην καρδιά για ν΄ ανθίσει και η Ειρήνη θέλει Αγάπη για ν΄ απλώσει τα κλωνιά της να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο.

Εσείς που με πείσμα ακόμα υπάρχετε , παιδάκια μου εσείς ζαχαρένια , λιμνούλες μου με μαύρα τσιγγάνικα μάτια , μελένια μου αφρικανάκια γελαστά μου ρυζάκια κινεζάκια , πριν πέσετε για ύπνο κάνετε μια ευχή για εμάς που μεγαλώσαμε και ξεχάσαμε να αγαπάμε.

Να γεμίσει πάλι γλύκα η ψυχή μας να δούμε μια μέρα όλοι μαζί μικροί μεγάλοι την Ειρήνη ν΄ αναπτύσσεται να γίνεται γυναίκα μάνα μας , μάνα παιδιών μικρών και μεγάλων με ζαχαρένιες καρδιές.

Αφιερωμένο στο Μιχαήλ

Σμαράγδα Τσόκαλη

Αυτά σίγουρα θα σας έβαλαν σε σκέψεις. Σωστά;!